Al een tijdje had ik hier niets meer neergezet, want er gebeurde ook niet zoveel wat ik hier neer wilde zetten.
Nu heb ik wel iets te melden, ik heb er even over nagedacht, maar ik wil hier zeker wel iets over melden.
Al een paar weekjes loop ik wat te klooien met mijn gevoel en iets wat ik in het verleden meegemaakt heb, ik heb last van PTSS reacties, maar niet van dingen in het verleden waardoor ik de PTSS heb ontwikkeld, maar door een werkplek waar ik een paar jaartjes geleden gewerkt heb, ik dacht het nu echt een plekje te hebben gegeven, maar dat is dus niet zo.
Ik heb het onbewust en misschien ook wel bewust een beetje vermeden en weg geduwd, ik dacht echt dat het een plek had, maar het zijn nu vooral de woorden die gezegd zijn toen door een werkbegeleidster het is lastig te melden waarom het me zoveel doet, maar dat woorden pijn kunnen doen, dat voel ik nu zeker heel diep en het blijft ook nog eens hangen.
sinds bij mij lichte vorm van PTSS gediagnostiseerd is en het chronisch is, heb ik nog geen een keer het op deze manier zo gehad.
Ik wil er graag wel over praten, maar ik weet ook de laatste tijd niet hoe, ik denk dat ik veel aandacht vraag van mensen, dat is vaak niet zo hoor en dat snap en weet ik ook, maar toch is het iets lastigs, omdat ik er was op die momenten daar op dat werk en de mensen die het aanhoren vaak niet en dan krijg ik zeker goed bedoelde reacties hoor, maar sommige mensen zeggen nog steeds dat ik het los moet laten en het was toch verleden tijd? ja ik snap beide reacties heel goed, maar bij mij werken die juist averechts.
Posttraumatische stress stoornis: De betekenis van Post is na, dus spanningen opgelopen na het trauma, gedachte en beelden die kunnen dus steeds terug komen.
Als ik ze wil stoppen of mensen willen of verplichten mij om het te stoppen, wordt het alleen maar meer.
Ik wil hier juist over praten, maar niet veel mensen staan hier open voor.
Er zijn weinig mensen waar ik het echt aan kan melden, gelukkig wel een paar die ik echt vertrouw en die zonder oordelen reageren, dat voelt wel fijn.
Vandaag heb ik met een aardig en lief persoon er even over gehad en ze reageerde zo goed op mij, omdat ze mij de ruimte gaf en ze echt even tijd voor mij had en het een heel ongedwongen sfeer was. Ik ben daar zo dankbaar voor. Ze had geen oordeel en gaf mij ook complimenten dat ik al heel goed bezig was en dingen zo goed kan al, dat had ik ook even nodig.
Ik ben zeker geen slachtoffer, zo zie ik mezelf ook echt niet.
Ik heb last van PTSS reacties en die doen veel pijn en het komt zeker over alsof iemand veel invloed heeft op mij, terwijl ik niets meer met die persoon van doen heb, toch heb ik wel meer angst ontwikkeld en dat uit zich psychisch en lichamelijk.
Vooral wil ik er wel over praten, maar ik weet even niet hoe, maar wil het dus wel graag, tuurlijk wil ik mensen niet dwingen.
Ik ben veel alleen en dat maakt het ook wat lastiger.
Als iemand nu nog durft aan te geven aan mij dat ik moet loslaten, dan wil ik duidelijk zeggen dat ik geen gesprekken meer ga voeren met die persoon dan, want dan is het voor mij duidelijk dat die persoon mij dus niet wil begrijpen en niet open staat voor mij, daarbij wil ik zeggen dat als je niet weet wat PTSS precies is en inhoud, dat je er dan gewoon naar kan vragen aan mij, ik geef dan antwoord als ik dat kan en wil en het is geen enge ziekte.
