Ruim een week geleden ben ik echt boos geworden op een persoon.
Ik ken die persoon niet persoonlijk en diegene mij ook niet.
Ik zat ergens en flapte er iets uit, daar heb ik dus zelf in geleerd, dat kan ik beter niet meer doen tegen die persoon, dat dacht ik al snel.
Vervolgens was er nog een ander persoon in de buurt en die twee praatten wat met elkaar, het ging over waar de tijd is gebleven dat mensen elkaar helpen en dat we er voor elkaar zijn enzovoorts...
Vervolgens ging een ander persoon weg en zeiden doei, fijne dag.
Daarna zei ik: ja waar is de tijd van het goede luisteren gebleven, waarop de persoon zei: Ja, jij vraagt nooit hoe het met mij gaat hier...
Ik werd stil en dacht meteen ok...dit komt aan, ik hield me rustig, ik dacht meteen hier wil ik geen nietes welles spelletje van maken, ik wil wel laten merken dat ik dit niet leuk vinden, ze zei nog iets(moet eerlijk zeggen dat ik dat nu even niet meer terug kan halen wat ze nog zei) Ik reageerde rustig met ik vind dit niet leuk.
Ik draaide mij om, om iets waar ik mee bezig was te doen.
Ik zei niets meer en die persoon zei: Nou niet boos worden, en je nu boos?? ik zei daarop nog wel ja dat ben ik wel. vervolgens zei diegene ik wil je alleen maar helpen, en dat herhaalde ze nog een keer. Ik dacht bij mezelf, om er geen drama van te maken, kan ik beter naar huis gaan en het laten bezinken.
Ik liep weg, zei tegen andere mensen fijne dag en ben naar huis gefietst.
Een week erna, kwam de persoon naar mij toe en zei, ja jou moet ik net hebben, wil even met je praten.
Ik dacht, ja ik sta er open voor, ik ga naar haar luisteren, ik vond het volwassen en netjes om de ander ook een kans te bieden.
De persoon ging naast me staan en zei: Dat moet je niet meer doen he? ik keek haar vragend aan en ze zei, niet meer boos worden he? Ik heb een nacht er niet van geslapen meldde diegene, waarop ik antwoordde, ik heb ook niet kunnen slapen, daarna bleef diegene aanhouden dat ik rekening moet houden met die persoon en dat ik naar moet luisteren naar die persoon, dat ik niet meer boos moet worden, waarop ik reageerde met, ik houdt rekening met andere, ik ken jou niet persoonlijk en jij mij niet en ik gaf mijn grenzen aan en daarop zei ik ook, voor mij is het klaar, ik ben er klaar mee, waarop die persoon zei, ik ben er ook klaar mee. Diegene wilde eigenlijk nog een handdruk geven en zei, zullen we dan een handdruk geven, zodat we dit kunnen vergeten, ik voel en voelde toen, dat ik het niet kan, dat komt ook doordat die persoon eerder reacties heeft geuit, het is wel de mening van die persoon, dat mag, maar voor mij is dat echt geen pretje als mensen niet meer nadenken, maar eerst praten en niet erbij nadenken.
De eerdere uitspraken als ik mijn haar gekleurd had was: ik vind het lelijk, het staat je niet. En de tweede toen ik een keer blij meldde dat ik afgevallen was, was de reactie: Kijk je uit dat je niet te dun wordt. Dat vond ik niet meelevend.
Dus met die uitspraken erbij, vind ik het sterk en goed om mijn grenzen aan te geven.
De persoon vond mijn reacties heel duidelijk niet belangrijk, zegt snel dat mensen dingen niet moeten doen of als ik een keer hoi zei tegen die persoon, dan was de reactie: Ja ik zei net al hoi.
Ik heb al een idee hoe ik hier rust in kan krijgen. De oplossing heb ik helemaal zelf bedacht, waarbij ik mij de komende tijd op alle mooie en positieve dingen ga richten, ik ga mijn uiterste best hierin doen, blijf wel duidelijk en rustig mijn grenzen aangeven.
Ik ben trots op mezelf, dat ik heel rustig en kalm bleef op die momenten...
Vriendelijke groet en veel leesplezier,
Dorine.
