Gedicht over PTSS reactie op werkgebied.

Soms snap ik het niet meer.
Waarom overkomt mij dit nu weer.
Ik voel me gevangen in iets.
Waar ik graag uit wil komen.
Het gaat niet gemakkelijk....
De tranen blijven stromen.

Ik wil met iemand praten
Maar dat kan niet altijd.
Onverwacht komen er dingen weer bij mij binnen.
Alsof het voelt dat ik weer opnieuw moet beginnen.
Ook al zeg ik stop
Het houdt niet op.

Mijn gedachten in mijn hoofd zegt:
Laat me met rust.
Ik hoop dat het een beetje sust.

Ik zit weer klem
Maar ik heb wel mijn eigen stem.
Ook al ben ik weer wat aan het beven
Ik heb ook mijn eigen leven.
 En gelukkig zijn er nog mensen die om mij geven.

Het is niet fijn
En doet heel erg pijn.
Even door de zure appel heen bijten
Zodat ik het uiteindelijk in de prullenbak kan smijten.